Recensie: House of Cards seizoen 4

Het vierde seizoen stond in het teken van de aankomende presidentsverkiezingen, die uiteraard voorgegaan werd door de nominaties van beide partijen. Dit was slechts één van de paralellen met de realiteit, die de serie elk jaar opnieuw erg slim in de serie weet te verwerken. Ook de terroristische beweging ICO en het gebruik van echte CNN-presentatoren bleven niet onopgemerkt.

Frank (Kevin Spacey) en Claire (Robin Wright) tonen beide opnieuw fenomenaal acteerwerk. Hun dynamiek is het beste te zien in de eerste drie afleveringen van het seizoen, wanneer ze tegenover elkaar staan in een emotioneel vermoeiende strijd. Wanneer de Underwoods later weer herenigd zijn, is het oppassen voor de hen die het paar wil dwarsbomen. Het idee van een zittende president die zijn vrouw als running mate verkiest leek mij in het begin erg vergezocht, hoe hard de Underwoods ook probeerden om te doen alsof het niet hun eigen idee was. Maar de uitvoering verliep eigenlijk een heel stuk beter dan ik verwacht had, en het was dan ook een van de twists in het seizoen die mij beter beviel.

Nog een lichtpunt is het tweede seizoen was Joel Kinnaman, die de Republikeinse kandidaat Will Conway speelde. Hij werd eerst neergezet als nieuweling, met een ideologie om de Verenigde Staten ook daadwerkelijk te verbeteren, maar bleek halverwege het seizoen een jongere versie van Frank Underwood te zijn. Zijn vrouw Hannah (Dominique McElligott) zou gezien kunnen worden als een jongere versie van Claire, die ze , volgens eigen zeggen, al jaren idoliseert. Toch waren de twee dames tegelijkertijd heel verschillend, wat mooi weergegeven werd in een van de sterkere scènes van het seizoen waar Hannah vraagt of Claire spijt heeft van haar beslissing om geen kinderen te krijgen en Claire vraagt of Hannah spijt heeft van haar beslissing om die wél te hebben. Het contrast was duidelijk te voelen in de ijzige toon van Claire.

House of Cards is nooit bang geweest om risico’s te nemen. Dit hebben we onder andere gezien in wat mij betreft de sterkste aflevering van de serie, namelijk de première van het tweede seizoen, waarin Frank Zoe Barnes (Kate Mara) zomaar voor de trein duwt. Dit is wat de serie zo fris houdt, zelfs na vier seizoenen. In een onverwachte twist aan het einde van Chapter 43 wordt Frank neergeschoten door Lucas (Sebastian Arcelus), die in een laatste heldendaad doodgeschoten wordt door de loyale Edward Meechum (Nathan Darrow). Frank is twee hele afleveringen uit de running en zijn incapabele Vice-President Donald Blythe (Reed Birney) wordt ingezworen. Dit zorgt voor een verschuiving in de dynamiek en zelfs wat grappige momenten, waar je eigenlijk alleen maar medelijden kan hebben met Blythe. Frank weet net zo goed als Blythe dat één presidentschap genoeg was voor de incapabele VP en vraagt hem later om zijn running mate te worden, wetende dat Blythe niet zou accepteren. Dit zijn de momenten waarop je ziet hoe slim Frank het spel speelt, hoewel ik wel had gehoopt op iets meer schermtijd voor (de begrafenis van) Meechum.

Wat dit seizoen weer écht op zijn pootjes heeft gezet na het iets slomere, derde seizoen, was wat mij betreft de terugkeer van Doug Stamper (Michael Kelly) als Chief of Staff. In het derde seizoen was Doug vrij lang afwezig van het Witte Huis vanwege de gebeurtenissen aan het einde van het tweede seizoen. De normaal emotieloze Chief of Staff begon zich dit seizoen toch meer te ontwikkelen als karakter, door compassie te tonen voor de weduwe van de man voor wiens dood hij vrijwel direct verantwoordelijk was. Zouden ze zijn karakter opzetten om Frank uiteindelijk de das om te doen, of blijft hij tot het einde loyaal?

Al met al was dit seizoen een terugkeer naar het niveau waar we in de eerste twee seizoenen van de serie aan gewend geraakt waren. Het vertrek van Beau Willimon als showrunner is zeer jammer, maar ik heb vertrouwen in zijn opvolgers. Ik had zelf altijd gedacht dat vier keer 13 afleveringen een ideaal nummer was om op te eindigen, aangezien 4 x 13 = 52, het aantal kaarten in een pak. Maar als de serie het niveau van het vierde seizoen vasthoudt, mag het nog wel wat langer duren voor het kaartenhuis uiteindelijk instort.